Ouders

Terneuzen

Halverwege de jaren 60 verhuisden we naar Terneuzen. Pa gaf les aan de jonge kerels van de UTS-MTS, waarover wij tot maar twee weken geleden de prachtigste verhalen hoorden. De school kwam altijd bij ons thuis. Leerlingen en collega’s van Pa en Ma hadden wij vaak op bezoek. Later ook vanuit het lyceum Petrus Hondius en daarna de avondschool-het volwassenenonderwijs. Nog later waren er de bijlessen die hij samen met Ma aan de kinderen gaf. Met veel verschillende functies (onderwijzer, leraar, decaan, rector) op uiteenlopende schooltypes ten tijde van grote veranderingen heeft Pa een prachtige en gevarieerde loopbaan in het onderwijs gehad.

Sociaal bewogen

Pa was, zeker vroeger, weleens even driftig, maar altijd was hij sociaal bewogen en ook vooruitstrevend in initiatieven. Hij ontwikkelde een eigen methode voor de lessen Nederlands in het mbo. De boeken werden succesvol uitgegeven. De extra inkomsten ook. Hij was geen strenge opvoeder. Dat kleinkinderen door grootouders worden verwend, dat is normaal. Minder gebruikelijk was het dat ook wij kinderen altijd al verwend waren. Pa speelde letterlijk en figuurlijk voor Sinterklaas.

Levensgenieter

En hij hield dus van uitstapjes. En misschien overdreef hij wel. Want de herfstvakantie was een mooi moment om in Antwerpen naar de film te gaan. Maar dan wel meteen een middag- en een avondfilm en tussen de films door lekker eten op het Astridplein. Of we gingen naar het Sportpaleis voor de zesdaagse. Of naar grote voetbalwedstrijden die steevast een verlenging kregen. Want Pa was een plakker, altijd als laatste naar huis. Volgens hemzelf moest hij namelijk tot het eind toe opletten dat alles goed verliep.

Uitstapjes – Groot en Klein

Hij kon ook de laatste jaren nog genieten van even ergens koffiedrinken en onder de mensen zijn. Of van bezoek ontvangen. Of zelfs van gewoon boodschappen doen bij de Jumbo. Zo’n klein uitstapje werd op slag een groot succes als hij oud-leerlingen of kennissen van vroeger tegen was gekomen. Vroeger waren het geen kleine uitstapjes. Vijf weken weg in de zomer. Naar Spanje, in de jaren 60 toen dat nog enorme expedities waren. Wekenlange voorbereidingen, route uitstippelen, papieren in orde maken. Meerdere malen werden het groepsreizen met meerdere gezinnen uit de familie en vriendenkring. Wat een pret en wat een mooie verhalen vol dierbare herinneringen.

Verhuizingen

De eerste helft van zijn leven is hij geregeld verhuisd. Hij heeft toen op 10 plaatsen gewoond. De tweede helft van zijn leven, ongeveer 40 jaar lang, woonde hij op één en dezelfde plek, in de Scheldeflat. Met het uitzicht op het water en de scheepvaart. Met actieve periodes in de vereniging van eigenaren en plezierige contacten met veel buren.

Kleinkinderen

De kleinkinderen Ashley en Nils groeiden op in de tijd dat de gezondheid van Pa en Ma al achteruitging. Maar dat weerhield opa en oma niet om er ten volle van te genieten en er alles voor te doen. Toen samen met Mariëtte ook haar dochter Mischa in onze familie kwam, werd ze als een grote kleindochter verwelkomd en gelukkig heeft Pa ook Mischa’s dochtertje Mayra nog een paar jaar meegemaakt.

Vlissingen

Mijn vader was ook een bekende verschijning in mijn woonplaats Vlissingen. Ashley en Nils naar school brengen, naar ballet, naar voetbal, naar zwemles of naar een kinderfeestje. Even wat boodschappen, praatje hier en daar. Hij kon Bianca en mij vertellen hoe het met onze buren ging. De laatste jaren werd hij op al die plaatsen vaak gemist.

Ouder worden

Want dat ging allemaal niet meer. Zijn wereld werd kleiner en kleiner. Zijn zieke longen verhinderden veel, maar toch hebben we nog veel mooie momenten beleefd. Zelfs afgelopen zaterdag nog. Hij wilde nog wel meer, maar kon niet meer zo snel, niet meer zoveel als hij eigenlijk had gewild. En uiteindelijk kon hij helemaal niet meer. Dus zijn wij vandaag hier met u allen samen, om afscheid te nemen, met tegenstrijdige gevoelens. Er is dankbaarheid voor wat Pa heeft betekend en dat hij toch nog zo lang bij ons is geweest. Maar er is ook het verdriet dat we hem voortaan moeten missen.

Tegenstrijdigheid

Tegenstrijdigheid zit ook in de rij woorden uit Connie Palmen’s boek “In Memoriam”:

Nooit

Altijd

Voor altijd nooit meer

Ton Veraart | Terneuzen, 10 februari 2012

Ger Veraart-van Vliet

Dit is de tekst over het leven en werk van mijn moeder, Ger Veraart-van Vliet. Deze tekst is uitgesproken tijdens haar uitvaart op 27 maart 2015.

– Ger Veraart-van Vliet | 19-11-1930 – 21-03-2015

En toch had ik het deze week iedere dag wel een paar keer, dat ik haar wou bellen. Want dat deed ik de laatste jaren en zeker de laatste maanden best vaak. Overdag op kantoor of onderweg naar huis of ’s avonds. Dan tikte ik op mijn telefoonscherm naar de recent gekozen nummers om Ma te bellen. Niet ’s morgens vroeg, want dat vond ze niet fijn. Dat deed ik dus ook niet. En nu kan het niet meer.

De touwtjes in handen

In haar ZorgLeefPlan, zeg maar de map van de Thuiszorg stond het ook: Mevrouw houdt graag zelf de touwtjes in handen. En dat kon ze ook heel goed. Een sterke vrouw, nuchter en praktisch. Zij regelde na het overlijden van Pa zelf een noodzakelijke aanpassing in haar flat, zij bestelde boodschappen en liet die bezorgen, altijd driedubbele voorraden gebak, snoep, koekjes. Chocola in overvloed en een doos bonbons in de koelkast voor als ze iemand een bedankje zou willen geven.

Bridgemiddagen

Omdat ze niet meer kon gaan bridgen, organiseerde ze af en toe een eigen bridgemiddag bij haar thuis, ze bleef ook graag representatief en gastvrij. Gelakte nagels en wekelijks de kapper aan huis. Ook voor vandaag regelde Ma zelf een en ander. Want pas in haar laatste week moest zij de touwtjes uit handen geven. Vorige week dinsdagavond gaf zijn nog instructies hoe ik haar enorme huisapotheek vol medicijnen moest verdelen over de doosjes met een daglabel. Maar op de woensdagochtend besloot ze ook nog zelf dat ze al die pillen niet meer ging innemen. Het ging snel, maar op donderdagavond was ze nog dankbaar dat we er allemaal waren bij de ziekenzegening. Door de speciale kaars was Pa er ook bij en nu zijn ze weer samen.

Akersloot

Ger Veraart werd geboren in Akersloot op 19 november 1930. Ze was de oudste van 10 kinderen in een traditioneel Rooms-Katholiek gezin. Eerst de crisisjaren, daarna de oorlog met een harde hongerwinter, dus zeker geen makkelijke tijd om op te groeien. Na school, een eind fietsen, thuis helpen in het gezin en in de winkel. Die winkel en vooral zeurende of verwaande klanten, daar had ze een hekel aan. Zelf was ze soms ook een kritische klant, maar van haar kreeg je geen gezeur of kapsones.

Het onderwijs

Wanneer is ze onderwijzeres geworden? Nee, dat was ze altijd al. Als kind al wilde ze liefst schooltjes spelen, later heeft ze de kweekschool gedaan en kwam ze voor de klas in Beverwijk. Daar leerde ze mijn vader Herman Veraart kennen en het was geen liefde op het eerste gezicht. Volgens de overlevering vond ze hem “echt zo’n Zeeuwse boerenkop” en dat was geen compliment, want haar ervaringen met de boerenstand waren vooral in de hongerwinter slecht. Zij was een voorbeeldige onderwijzeres die ’s morgens vroeg op tijd in de kerk was. Herman Veraart was niet zo stipt, zeker ’s morgens niet, maar ondanks of dankzij hun verschillen vielen ze toch voor elkaar.

Emigratie

Getrouwd op 25 augustus 1956 en geëmigreerd naar Zeeuws-Vlaanderen. Hoe verzin je zoiets? Woningnood in Beverwijk, een mooie onderwijzerswoning beschikbaar bij de school in Aardenburg. Typisch mijn moeder, heel praktische en niet bang om zo’n stap kordaat te zetten. In Aardenburg werd Jos geboren in juni 1957 en vrij snel verhuisde het jonge gezin naar Hulst waar ik ben geboren in januari 1959.

Van Hulst naar Terneuzen

Begin vorig jaar was Ma nog even terug in Hulst om te revalideren na een ziekenhuisopname. Daar kwamen de jaren in Hulst terug als een periode vol goede herinneringen en vriendschappen die lang stand hebben gehouden. Halverwege de jaren zestig verhuisden we naar Terneuzen, waar Pa aan de UTS ging lesgeven. Vanuit de Oranjebuurt ging ik met Ma samen dagelijks met de bus naar Hulst, waar zij nog een paar maanden moest invallen.

Klapstoelcarrière

Zij is eigenlijk altijd blijven werken, met onderbrekingen, z.g. klapstoelcarrière als getrouwde vrouw, ontslagen op je trouwdag, invallen met kinderopvang zodra het nodig was, dan weer moeten stoppen, kritiek krijgen vanwege innemen van een plek van een kostwinner, maar uiteindelijk kreeg ze toch een vaste betrekking op de Zonneschool en daarna nog heel wat jaren op de Meerpaal. Totdat ze vanwege haar gezondheid moest stoppen. Daarna bleef ze nog wel actief op school en samen met Pa ook met bijlessen thuis.

Dubbele baan

Ma had vroeger een dubbele baan, want haar drie mannen deden eerlijk gezegd niet heel veel in het huishouden. Tuinieren, daar vonden ze niks aan. Dus in 1971 was verhuizing naar de Scheldeflat een prima beslissing. Ook in de afgelopen jaren kon ze daar comfortabel blijven wonen. Koken was ook al geen hobby, maar ze zorgde wel altijd voor lekker eten.

Extra aandacht en bijlessen

Ma was geen juf voor handenarbeid, gymlessen of breien. Zij was wel fanatiek om ook minder getalenteerde kinderen een goede basis te geven. Zij wilde ook altijd de eerste klas, groep 3, want ze genoot enorm van de kinderen op die leeftijd en vond niets mooier dan hen te leren lezen, schrijven en rekenen. Recentelijk maakte zij zich erg kwaad om de verplichte rekentoets, want volgens haar kregen die kinderen eerst jarenlang slecht les en vervolgens zouden ze geen diploma kunnen behalen. Zelf heeft zij er veel aan gedaan met extra aandacht en bijlessen om kinderen te helpen en er zo alles uit te halen wat erin zit. Zodra het over onderwijs ging, was ze niet alleen geïnteresseerd maar gaf ook direct haar mening.

Moeder en oma

Zij was en is en blijft een voorbeeld. Een voorbeeld als gedreven onderwijzeres. Maar natuurlijk voor ons een geweldig voorbeeld als moeder en oma. Een oma die er vaak kon zijn voor de kleinkinderen en die een belangrijk deel van de opvoeding op zich nam. Voor Ashley en Nils was en is zij ook een voorbeeld, maar net zo goed voor Mischa en Ma was gek op Mischa’s dochtertje Mayra.

Afscheid

Ma was wel hard voor zichzelf, klaagde nooit over pijn, vroeg niet snel hulp, maar was heel dankbaar als iemand iets voor haar deed. Vandaag is dit zo’n beetje het laatste dat wij voor jou kunnen doen, lieve Ma. We hadden het graag veel later pas gedaan, want we zullen je missen. Jij bent er nu niet meer. Maar je voorbeeld blijft ons bij. Net als 3 jaar geleden lees ik tot slot de woorden uit Connie Palmen’s boek “In Memoriam”.

Nooit

Altijd

Voor altijd nooit meer